[1] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، دشمنان من و دشمنان خود را دوست مگيريد اگر [از خانمان و وطن خويش] براى جهاد در راه من و جستن خشنودى من بيرون آمده‌ايد با آنها طرح دوستى مى‌افكنيد و حال آنكه آنان به سخن راستى كه به شما آمده است- يعنى قرآن- كافر شدند، پيامبر و شما را از آن رو كه به خداى، پروردگارتان، ايمان آورده‌ايد بيرون مى‌كنند به پنهانى با آنان دوستى مى‌كنيد و حال آنكه من به آنچه پنهان مى‌داريد و آنچه آشكار مى‌كنيد داناترم. و از شما هر كه چنين كند همانا راه راست را گم كرده است.
[2] اگر شما را بيابند دشمنان شما باشند و دستها و زبانهاى خود را به بدى- آزار و گزند- به سوى شما مى‌گشايند و دوست دارند كه كاش شما هم كافر شويد.
[3] خويشان و فرزندانتان- كه به خاطر آنها خدا و پيامبرش را نافرمانى مى‌كنيد- در روز رستاخيز هرگز شما را سودى ندارند، [خدا] ميان شما جدايى مى افكند، و خدا بدانچه مى‌كنيد بيناست.
[4] همانا براى شما در [روش] ابراهيم و كسانى كه با او بودند پيروى نيكوست، آنگاه كه به قوم خود گفتند: ما از شما و از آنچه جز خدا مى‌پرستيد بيزاريم، به [آيين و پرستيده] شما كافر و ناباوريم، و ميان ما و شما براى هميشه دشمنى و كين پديد آمده تا به خداى يگانه ايمان آوريد، مگر گفتار ابراهيم به پدر خود- سرپرست خود آزر- كه براى تو آمرزش خواهم خواست و براى تو از خداى هيچ چيز در توان ندارم- كه عذاب را از تو باز دارم-. پروردگارا، بر تو توكل كرديم و به سوى تو بازگشتيم، و بازگشت [همه] به سوى توست.
[5] پروردگارا، ما را مايه آزمون كافران مكن و ما را، بارخدايا، بيامرز، كه همانا تويى تواناى بى‌همتا و داناى با حكمت.
[6] هر آينه شما را در [روش] آنها پيروى نيكوست، براى كسى كه به [پاداش] خداى و روز واپسين اميد مى‌دارد و هر كه روى بگرداند پس [بداند كه] خداست بى‌نياز و ستوده.
[7] اميد است كه خدا ميان شما و كسانى از آنان كه با آنها دشمنى داريد دوستى پديد آرد- با اسلام‌آوردن آنها- و خدا تواناست- كه دشمنى را به دوستى بدل كند-، و خدا آمرزگار و مهربان است.
[8] خداوند شما را از نيكى‌كردن و دادگرى‌نمودن با كسانى كه در دين با شما كارزار نكردند و شما را از خانمانتان بيرون نراندند، باز نمى‌دارد. همانا خدا دادگران را دوست دارد.
[9] جز اين نيست كه خدا شما را از دوستى‌كردن با آنان كه در دين با شما كارزار كردند و از خانمانتان بيرون راندند و بر بيرون‌كردنتان همپشتى نمودند باز مى‌دارد و هر كه با آنان دوستى بدارد، پس اينانند ستمكاران.
[10] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، هر گان زنان با ايمان هجرت‌كنان به نزد شما آيند پس آنان را بيازماييد خداى به ايمانشان داناتر است پس اگر آنان را با ايمان دانستيد، به سوى كافران بازشان مگردانيد. نه اينان براى آنان حلالند و نه آنان براى اينان حلال باشند، و آنچه هزينه كرده‌اند- كابينى كه به اين آنان داده‌اند- بازشان دهيد. و باكى بر شما نيست كه اينان را به زنى گيريد چنانچه كابينشان را به آنان بدهيد. و به عصمت‌هاى- نكاح- آنان كافر شده- و به ارتداد به مكه بازگشته- چنگ مزنيد- يعنى آنان كافر را نگاه مداريد و به همسرى آنها ادامه مدهيد- و آنچه هزينه كرده‌ايد [از آن مردان كافر] بخواهيد و آنها نيز آنچه هزينه كرده‌اند [از شما] بخواهند. اين حكم خداست كه ميان شما حكم مى‌كند و خدا دانا و با حكمت است.
[11] و اگر كسى از زنان شما سوى كافران رفت- به كفار پيوست و هزينه شما به دستتان نيامد- سپس غنيمتى [از كافران] به دست آورديد، پس به كسانى كه زنانشان رفته‌اند مانند آنچه هزينه كرده‌اند بدهيد، و از خداى كه به او ايمان داريد پروا كنيد.
[12] اى پيامبر، هر گاه زنان مؤمن نزد تو آيند كه با تو بيعت كنند بر اين شرط كه چيزى را با خداى انباز نگيرند و دزدى و زنا نكنند و فرزندان خود را نكشند و دروغى را كه در ميان دستها و پاهاشان فرابافته باشند پيش نيارند- يعنى به شوهرانشان جز فرزندان خود ايشان را نسبت ندهند- و در هيچ كار نيكو و پسنديده‌اى- كه ايشان را فرمايى- نافرمانى تو نكنند، پس با آنها بيعت كن و برايشان از خداى آمرزش بخواه، كه خدا آمرزگار و مهربان است.
[13] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، گروهى را كه خداوند بر آنها خشم گرفته است- يعنى جهودان را- به دوستى مگيريد، همانا آنان از [پاداش] آن جهان نوميدند چنانكه كافران از اهل گورها- از بازآمدن مردگان خود- نوميدند- زيرا رستاخيز را باور ندارند-.