[1] منافقان چون به نزد تو آيند گويند گواهى مى‌دهيم كه تو پيامبر خدا هستى، و خداوند مى‌داند كه تو پيامبرش هستى، و خداوند گواهى مى‌دهد كه منافقان دروغگو هستند
[2] سوگندهايشان را سپر بلا گرفته‌اند، سپس [مردمان را] از راه خدا بازداشته‌اند، چه بد است كارى كه آنان مى‌كنند
[3] اين از آن است كه ايشان ايمان آورده‌اند سپس كفر ورزيده‌اند، و بر دلهايشان مهر نهاده شده است، و ايشان در نمى‌يابند
[4] و چون ايشان را بنگرى، بدنهاى ايشان تو را به شگفت‌آورد، و چون سخن گويند به سخنانشان گوش دهى، گويى همانند الوارهاى تكيه داده بر ديوارند، و هر بانگى را بر ضد خويش مى‌انگارند، آنان دشمن‌اند، از آنان بر حذر باش، خداوند لعنتشان كند، چگونه بيراهه مى‌روند؟
[5] و چون به ايشان گفته شود بياييد كه پيامبر خدا براى شما آمرزش بطلبد، سرهاى خود را [به انكار] برگردانند، و بنگريشان كه [از اعتذار و استغفار] رويگردانند و گردنكش‌اند
[6] در حق آنان يكسان است چه برايشان آمرزش بخواهى، چه بر ايشان آمرزش نخواهى، هرگز خداوند آنان را نخواهد آمرزيد، بى‌گمان خداوند نافرمانان را هدايت نمى‌كند
[7] ايشان كسانى هستند كه مى‌گويند براى كسانى كه نزد پيامبر خدا هستند چيزى هزينه نكنيد تا آنكه [از پيرامون او] پراكنده شوند، و حال آنكه خزانه‌هاى آسمان و زمين از آن خداوند است، ولى منافقان در نمى‌يابند
[8] مى‌گويند چون به مدينه بازگرديم، بلندپايگان، فرومايگان را از آنجا بيرون خواهند كرد، حال آنكه عزت، خاص خداوند و پيامبر او و مؤمنان است، ولى منافقان نمى‌دانند
[9] اى مؤمنان اموال و اولادتان، شما را از ياد خداوند بازندارد، و هر كس چنين كند، آنانند كه زيانكارانند
[10] و پيش از آنكه مرگ به سراغ هر يك از شما بيايد و او بگويد پروردگارا چرا مرا تا مهلتى نزديك باز پس نداشتى كه بتوانم صدقه بدهم و از شايستگان باشم، از آنچه روزيتان كرده‌ايم، بخشش كنيد
[11] و خداوند هرگز كسى را چون اجلش فرا رسد، بازپس ندارد، و خداوند به آنچه مى‌كنيد آگاه است