[1] سوگند به بادهایی که (ابرها را) به حرکت درمی‌آورند،
[2] سوگند به آن ابرها که بار سنگینی (از باران را) با خود حمل می‌کنند،
[3] و سوگند به کشتیهایی که به آسانی به حرکت درمی‌آیند،
[4] و سوگند به فرشتگانی که کارها را تقسیم می‌کنند،
[5] (آری سوگند به همه اینها) که آنچه به شما وعده شده قطعاً راست است؛
[6] و بی‌شکّ (رستاخیز) و جزای اعمال واقع‌شدنی است!
[7] قسم به آسمان که دارای چین و شکنهای زیباست،
[8] که شما (درباره قیامت) در گفتاری مختلف و گوناگونید!
[9] (تنها) کسی از ایمان به آن منحرف می‌شود که از قبول حقّ سرباز می‌زند!
[10] کشته باد دروغگویان (و مرگ بر آنها)!
[11] همانها که در جهل و غفلت فرو رفته‌اند،
[12] و پیوسته سؤال می‌کنند: «روز جزا چه موقع است؟!»
[13] (آری) همان روزی است که آنها را بر آتش می‌سوزانند!
[14] (و گفته می‌شود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزی است که برای آن شتاب داشتید!
[15] به یقین، پرهیزگاران در باغهای بهشت و در میان چشمه‌ها قرار دارند،
[16] و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت می‌دارند، زیرا پیش از آن (در سرای دنیا) از نیکوکاران بودند!
[17] آنها کمی از شب را می‌خوابیدند،
[18] و در سحرگاهان استغفار می‌کردند،
[19] و در اموال آنها حقّی برای سائل و محروم بود!
[20] و در زمین آیاتی برای جویندگان یقین است،
[21] و در وجود خود شما (نیز آیاتی است)؛ آیا نمی‌بینید؟!
[22] و روزی شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده می‌شود!
[23] سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حقّ است همان گونه که شما سخن می‌گویید!
[24] آیا خبر مهمانهای بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است؟
[25] در آن زمان که بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما که جمعیّتی ناشناخته‌اید!»
[26] سپس پنهانی به سوی خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده‌ای را برای آنها) آورد،
[27] و نزدیک آنها گذارد، (ولی با تعجّب دید دست بسوی غذا نمی‌برند) گفت: «آیا شما غذا نمی‌خورید؟!»
[28] و از آنها احساس وحشت کرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولّد پسری دانا دادند.
[29] در این هنگام همسرش جلو آمد در حالی که (از خوشحالی و تعجّب) فریاد می‌کشید به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسری خواهم آورد در حالی که) پیرزنی نازا هستم؟!»
[30] گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حکیم و داناست!»
[31] (ابراهیم) گفت: «مأموریت شما چیست ای فرستادگان (خدا)؟»
[32] گفتند: «ما به سوی قوم مجرمی فرستاده شده‌ایم...
[33] تا بارانی از «سنگ - گِل» بر آنها بفرستیم؛
[34] سنگهایی که از ناحیه پروردگارت برای اسرافکاران نشان گذاشته شده است!»
[35] ما مؤمنانی را که در آن شهرها (ی قوم لوط) زندگی می‌کردند (قبل از نزول عذاب) خارج کردیم،
[36] ولی جز یک خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم!
[37] و در آن (شهرهای بلا دیده) نشانه‌ای روشن برای کسانی که از عذاب دردناک می‌ترسند به جای گذاردیم.
[38] و در (زندگی) موسی نیز (نشانه و درس عبرتی بود) هنگامی که او را با دلیلی آشکار به سوی فرعون فرستادیم؛
[39] امّا او با تمام وجودش از وی روی برتافت و گفت: «این مرد یا ساحر است یا دیوانه!»
[40] از این رو ما او و لشکریانش را گرفتیم و به دریا افکندیم در حالی که در خور سرزنش بود!
[41] و (همچنین) در سرگذشت «عاد» (آیتی است) در آن هنگام که تندبادی بی‌باران بر آنها فرستادیم،
[42] که بر هیچ چیز نمی‌گذشت مگر اینکه آن را همچون استخوانهای پوسیده می‌ساخت.
[43] و نیز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتی است در آن هنگام که به آنان گفته شد: «مدّتی کوتاه بهره‌مند باشید (و سپس منتظر عذاب)!»
[44] آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالی که (خیره خیره) نگاه می‌کردند (بی‌آنکه قدرت دفاع داشته باشند)!
[45] چنان بر زمین افتادند که توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از کسی یاری طلبند!
[46] همچنین قوم نوح را پیش از آنها هلاک کردیم، چرا که قوم فاسقی بودند!
[47] و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت می‌بخشیم!
[48] و زمین را گستردیم، و چه خوب گستراننده‌ای هستیم!
[49] و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذکّر شوید!
[50] پس به سوی خدا بگریزید، که من از سوی او برای شما بیم‌دهنده‌ای آشکارم!
[51] و با خدا معبود دیگری قرار ندهید، که من برای شما از سوی او بیم‌دهنده‌ای آشکارم!
[52] این گونه است که هیچ پیامبری قبل از اینها بسوی قومی فرستاده نشد مگر اینکه گفتند: «او ساحر است یا دیوانه!»
[53] آیا یکدیگر را به آن سفارش می‌کردند (که همه چنین تهمتی بزنند)؟! نه، بلکه آنها قومی طغیانگرند.
[54] حال که چنین است از آنها روی بگردان که هرگز در خور ملامت نخواهی بود؛
[55] و پیوسته تذکّر ده، زیرا تذکّر مؤمنان را سود می‌بخشد.
[56] من جنّ و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)!
[57] هرگز از آنها روزی نمی‌خواهم، و نمی‌خواهم مرا اطعام کنند!
[58] خداوند روزی‌دهنده و صاحب قوّت و قدرت است!
[59] و برای کسانی که ستم کردند، سهم بزرگی از عذاب است همانند سهم یارانشان (از اقوام ستمگر پیشین)؛ بنابر این عجله نکنند!
[60] پس وای بر کسانی که کافر شدند از روزی که به آنها وعده داده می‌شود!