[1] هنگامی که آسمان شکافته شود.
[2] و هنگامی که ستارگان آسمان فرو ریزند.
[3] و هنگامی که آب دریاها روان گردد (تا به هم پیوسته همه یک دریا شود).
[4] و هنگامی که قبرها زیر و رو شود (و خلایق از آنها بر انگیخته شوند).
[5] آن هنگام است که هر شخصی به هر چه مقدّم و مؤخّر انجام داده همه را بداند (شاید مراد از مقدم عملی است که پیش از رفتن از دنیا برای آخرت به جای آورده، و مؤخر آن اعمالی که پس از مرگ به او می‌رسد مانند باقیات صالحات و اعمال خیری که وصیت کرده و وقف و صدقات جاری و فرزند صالح یا کتاب علمی و سنّت حسنه).
[6] ای انسان، چه باعث شد که به خدای کریم بزرگوار خود مغرور گشتی (و نافرمانی او کردی).
[7] آن خدایی که تو را به وجود آورد و به صورتی تمام و کامل بیاراست و به اعتدال (اندام و تناسب قوا) برگزید.
[8] و حال آنکه به هر صورتی که خواستی (جز این صورت زیبا هم) خلق توانستی کرد.
[9] چنین نیست (که شما کافران پنداشتید که معاد و قیامتی نیست) بلکه شما (از جهل) روز جزا را تکذیب می‌کنید.
[10] البته نگهبانها بر (مراقبت احوال) شما مأمورند.
[11] که آنها نویسندگان (اعمال شما و فرشته) مقرب خدایند.
[12] شما هر چه کنید همه را می‌دانند.
[13] همانا نیکو کاران عالم در بهشت پر نعمت متنعّمند.
[14] و بدکاران در آتش دوزخ معذبند.
[15] روز جزا به آن دوزخ در افتند.
[16] و هیچ از آن آتش دور نتوانند بود.
[17] و تو چگونه به روز با عظمت جزا (ای بشر امروز کاملا) آگاه توانی شد؟
[18] باز هم عظمت آن روز جزا را چگونه توانی دانست؟
[19] آن روز هیچ کس برای کسی قادر بر هیچ کار نیست و تنها حکم و فرمان در آن روز با خدای یکتاست.