[1] سوگند به اسبان دونده‌اى كه نفس‌نفس مى‌زنند،
[2] سوگند به اسبانى كه به سُم از سنگ آتش مى‌جهانند،
[3] و سوگند به اسبانى كه بامدادان هجوم آورند،
[4] و در آنجا غبار برانگيزند،
[5] و در آنجا همه را در ميان گيرند،
[6] كه: آدمى پروردگار خود را سپاس نمى‌گويد،
[7] و او خود بر اين گواه است،
[8] او مال را فراوان دوست دارد.
[9] آيا نمى‌داند كه چون آنچه در گورهاست زنده گردد،
[10] و آنچه در دلها نهان است آشكار شود،
[11] پروردگارشان در آن روز از حالشان آگاه است؟