[1] سوگند به شب آنگاه كه فرو پوشد- روز يا زمين يا خورشيد را-.
[2] و به روز آنگاه كه روشن و پديدار شود.
[3] و به آن كه نر و ماده را آفريد.
[4] كه هر آينه كوشش شما بسى پراكنده است- مختلف است نه يكسان-.
[5] پس هر كه بخشيد- مال خود را- و پرهيزگارى كرد
[6] و آن [وعده] نيكو- پاداش اخروى- را باور داشت و راست انگاشت
[7] پس زودا كه او را براى راه آسان- خير يا راه راست و شريعت آسان يا بهشت يا همه اينها- آماده سازيم.
[8] و اما هر كه بخل ورزيد- حق خدا را در مال ادا نكرد- و بى‌نيازى نمود- از دين حق و ثواب الهى-
[9] و آن [وعده] نيكو را انكار كرد و دروغ انگاشت
[10] پس زودا كه او را براى راه دشوار- شرّ كه گمراهى و كفر و آتش دوزخ است- آماده سازيم.
[11] و چه سود دارد او را مالش آنگاه كه به هلاكت درافتد.
[12] هر آينه رهنمونى بر ماست.
[13] و هر آينه ما راست آن جهان و اين جهان.
[14] پس شما را از آتشى كه زبانه مى‌كشد بيم مى‌دهم.
[15] در آن درنيايد و بدان نسوزد مگر آن بدبخت‌تر
[16] آن كه تكذيب كرد و [از حق] برگشت.
[17] و زودا كه آن پرهيزگارتر، از آن
[18] آن كه مال خود را مى‌دهد تا پاك و پيراسته شود- از پليدى بخل و امساك-.
[19] و هيچ كس را نزد او نعمتى نيست كه بايست پاداش داده شود- انفاق او به تلافى يا به پس‌دادن حقوق ديگران نيست-.
[20] جز آنكه براى جستن خشنودى پروردگار والاى خويش [انفاق مى‌كند].
[21] و هر آينه خشنود خواهد شد- آنگاه كه به ثواب و پاداش خود برسد-.