💾 Archived View for rawtext.club › ~deerbard › glog › 2024-10-25-msn.gmi captured on 2024-12-17 at 11:11:22. Gemini links have been rewritten to link to archived content
-=-=-=-=-=-=-
Dziś w samym centrum Warszawy wielkie otwarcie Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Święto sztuki, radosny dzień dla artysty, na pewno trzeba tam być, zobaczyć, uczestniczyć, doświadczyć... No tylko że nie do końca tak.
To tylko krótka poranna notka, nie mam czasu na więcej. Ale uważam, że to ważny temat do poruszenia, więc piszę.
Wszystko, co poniżej napisane, jest moim osobistym poczuciem, nie piszę ostatecznych prawd i ocen. Tak widzę i czuję tę rzecz na podstawie doświadczenia.
Cztuka nowoczesna, czy sztuka współczesna, to nie to samo, co współcześnie tworzona sztuka. Jest to jej wąska odnoga, o bardzo specyficznych cechach. Na wystawach i instalacjach „sztuki nowoczesnej” nie zobaczysz piękna, harmonii, twoje myśli nie zostaną skierowane ku rzeczom wyższym i wspanialszym, nie zobaczysz dzieł wymagających kunsztu, budzących podziw dla umiejętności autora. Zachwyt nie będzie twoim doświadczeniem. Ani nie poczujesz miłości, wzruszenia, uwznioślenia, ani przyjemności z obcowania z tą sztuką. Raczej zawsze zostaniesz postawiony/a przed brzydotą, rozpadem, rozkładem, czymś kontrowersyjnym, brzydzącym, jakąś desakralizacją, zmieszaniem z błotem. Zastaniesz pomieszczenia pełne przypadkowych przedmiotów, rzeźby zdeformowanych ludzkich ciał bez kończyn, występy i nagrania ludzi robiących rzeczy przypadkowe, nieciekawe, często nagich, odartych z godności. Zobaczysz instalacje w postaci prostych brył, obrazy abstrakcyjne bez treści.
Sztuka nowoczesna jest bardziej gałęzią ideologiczną, niż artystyczną. Jest wizualizacją postmodernistycznych ideałów. Jest więc wieczną krytyką i dekonstruowaniem tego, co zastane, bez stawiania budujących tez. Jest zaprzeczeniem prawd obiektywnych, głosząc że każda interpretacja jest równie prawdziwa. Za brzydotą, nijakością i brakiem sensu „sztuki nowoczesnej” kryją się zazwyczaj przeintelektualizowane interpretacje własne ich autorów, kuratorów i innych działaczy. Czasem odnajdziemy je już na wystawie, czasem w jej opisie w broszurach, na stronie internetowej itd. W tych opisach znajdziemy zazwyczaj krytykę, oskarżenia, hasła o wydźwięku rewolucyjnym, wywrotowym. Znajdziemy jakieś wytykanie niesprawiedliwości, domniemanej nierówności. Nie znajdziemy zaś miłości artysty do tworzonej sztuki, bo ta jest jedynie materią do kolejnej opowieści o niezgodzie i rozdrapywaniu ran. Nie znajdziemy drogi ku wierze w lepsze, bo w świecie postmodernistycznym nie ma miejsca na obiektywie lepszą rzeczywistość.
Co więc świętują dziś media i portale informacyjne radośnie podając wiadomość o długo wyczekiwanym otwarciu nowego muzeum w samym centrum stolicy? Kolejnego już miejsca w Warszawie, gdzie pokazuje się jedynie „sztukę współczesną”?
W moich oczach, w moim odczuciu jest to oblewanie z pompą wykwitu kulturowego raka, który przeżarł miasto na wylot i wykwitł w tym miejscu budynkiem „pudełka do butów”, jak nazywają je Warszawiacy.
Cóż jednak pozostaje? Niech stoi sobie ten grzyb. Można podziwiać muchomora, nie trzeba go konsumować. Ma on swoje miejsce w ekosystemie i tak samo ma miejsce krytyka. Ufam, że społeczeństwo z czasem samo oceni, czy wieczna niekonstruktywna krytyka i kontrowersyjna brzydota jest tym, czego potrzebujemy. Być może tak nachalna ich manifestacja przyspieszy proces zastanawiania się.
Today, in the very center of Warsaw, the grand opening of the Museum of Modern Art takes place. A celebration of art, a joyous day for the artist, you definitely need to be there, see, participate, experience.... Well, only that it's not quite like that.
This is just a short morning note, I don't have time for more. But I think it's an important topic to cover, so I'm writing.
Everything written below is my personal feeling, I don't write final truths and assessments. This is how I see and feel this thing based on experience.
Modern art, or contemporary art, is not the same as contemporarily created art. It is a narrow branch of it, with very specific characteristics. At the exhibitions and installations of “modern art” you will not see beauty, harmony, your thoughts will not be directed to higher and more magnificent things, you will not see works that require craftsmanship, arousing admiration for the skill of the author. Awe will not be your experience. Neither will you feel love, emotion, elevation, or pleasure from interacting with the art. Rather, you will always be confronted with ugliness, decay, decomposition, something controversial, disgusting, some desacralization, mixing with mud. You will find rooms full of random objects, sculptures of deformed human bodies without limbs, performances and recordings of people doing random, uninteresting things, often naked, stripped of dignity. You will see installations in the form of simple solids, abstract paintings without content.
Modern art is more of an ideological branch than an artistic one. It is a visualization of postmodern ideals. Thus, it is a perpetual criticism and deconstruction of what is found, without making edifying theses. It is a denial of objective truths, proclaiming that every interpretation is equally true. Behind the ugliness, blandness and lack of sense of “modern art” are usually over-intellectualized interpretations of it by their authors, curators and other activists. Sometimes we find them already in the exhibition, sometimes in its description in brochures, on the website and so on. In these descriptions we will usually find criticism, accusations, slogans with revolutionary, subversive overtones. We will find some pointing out of injustice, alleged inequality. What we won't find is the artist's love for the art he/she creates, because this is only matter for another story of discord and the tearing of wounds. We will not find a path toward faith in a better, because in the postmodern world there is no room for the lens of a better reality.
So what are the media and news portals celebrating today by gleefully reporting the news of the long-awaited opening of a new museum in the heart of the capital? Yet another place in Warsaw where only “contemporary art” is shown?
In my eyes, I feel that this is feasting with pomp the efflorescence of a cultural cancer that has chewed the city to the bone and blossomed into a “shoebox” building, as Varsovians call it.
However, what can we do? Let the fungus stand. You can admire the toadstool, you don't have to consume it. It has its place in the ecosystem and so does the criticism. I trust that society will in time judge for itself whether the perpetual unconstructive criticism and controversial ugliness is what we need. Perhaps such a pushy manifestation of them will accelerate the process of reflection.
_____