💾 Archived View for arbtttrn6.flounder.online › libroj › rakontoj › svetoblakov_lat.gmi captured on 2024-05-26 at 14:40:09. Gemini links have been rewritten to link to archived content
⬅️ Previous capture (2023-03-20)
-=-=-=-=-=-=-
HTTPujaj ligiloj:
Byl 2039 rok. 19 januara minulogo roka skončila se epoha UNIX. Zajedno s njeju skončila se epoha osobnyh kompjuterov. Vseměstny dostup do interneta dozvolil ne kopirovati programy i dane na lokalne disky, a obračati se k njim oddaljeno. Za to upotrěbjajut se proste terminaly, ktore ne sut sposobne funkcionovati bez sjedinjenja k serveru.
Polne kompjutery ostali se v prošlosti.
Lina prišla do domu da kydnula planšet na šafu. Umna dver avtomatično zatvorila se za njeju. Tut raznesl se mehaničny glas domovogo pomočnika:
- Pozdrav, Lina. Mama doma ne je. Ja jesm razgrěla oběd. Ty možeš vzeti jego v mikrovalnoj peči, prijetnogo apetita.
- Hvala, Astra, - odpověděla učenica, pronikajuči vo kuhnju.
- Lina, vy imajete 114 nečitanyh poslanjev, iz ktoryh 3 sut važne, - prodolžila mašina, poka mladica tegnula se do mikrovalky.
- Počitaj važne, ostatne ja potom budu gleděti, - izrěkla mladica, dostanuči talirku da hvatajuči razkošny aromat.
- Poslanje od mamy: «Pozdrav, solncyško, ja dnes budu zadržana vo rabotě. Ja jesm prigotovila tobě kurje, kokoškove, kotlety so pjure, kako ty ljubiš», - izgovoril zapisany glas. - «Ja jesm poprosila Astru razgrěti jih do tvojego prihoda».
Vnimateljna da trpěliva, Astra vsegda byla za Linu опекаjучеjу, no strogoju opekunkoju. Ona nikogda ne kriči, nikogdy ne uražaje se, ne obidžaje se, i, samo glavno, nikogda ne odvrgaje se od igr... Pravda, toliko poslě togo, kak Lina izučila pouky. Lgati, sporiti, kričati, groziti smysla ne imajut - prědpis mamy za Astru byl važněje, než vse, čto mogla učiniti ili rěkti mladica. Tata često nazyval elektroničnu pomočnicu kako "veliku sestru", a mama vsegda slušala jejne sověty, rady.
Učenica už polno pojedala oběd, kogda Astra izčitala slědujuče uvědomjenje, soobčenje:
- Soobčenje od TNM: «Garancijny čas vašego aparata iztěkaje črez 3 dnji. My rekomendujemo blagovrěmenno, včasno, nabyti zaměnu».
- Znam, ne novina, - odmahnula se mladica. Zaměna aparata byla za ju povsednjeju - každe polroka stary planšet posylal se na odpadišče i zaměnjal se novym planšetom. Potrěbno bylo toliko vvesti parolu, da by vse nastavjenja sut prihodili avtomatično.
Lina dojedala poslědnje kusky kury, kogdy Astra zadeklamovala:
- Soobčenje od TNM: «Reklama. Igrajte v novu igru Tajny Sloupoklenda. Vas čekajut zajmlive bitvy, zahvačajuči sjužet, basnjeslovena grafika i nevidena prědže sistema frakcij - tutčas vy možete stvarjati rody, ktore objedinjajut sotky igračev. Ako li vy budete počinati tutčas, to budete dostati 150 monet».
Obradovana novinoju, Lina pospěšila kydnuti v usta rešta oběda i, sunuči pustu talirku v mašinu za mytje posudy (posudomyjuču mašinu), pospěšila v pokoji, zahvativši po puti planšet.
- Nakonec my ponovo budemo mogti sjediniti se s prijateljami da pokazati vsim! To bude sovsim kako v Epohe Zločinstv, pametaš, Astra? - entuziastično vozkliknula mladica, padajuči na divan.
- Ne, ja ne znam taku igru, - spokojno odpovědala Astra, prividno sovsim razděljajuči entuziazm učenice.
Lina uraženo nadula se. Ona už davno primětila, čto Astra velmi legko zabezpametaje nektore věči, stvary («neaktualne», kako govori tata), no nikogda ne verila, čto ona napravdu jin ne pametaje. Nadějuči se izloviti ju, mladica zadala kontr-pytanje.
- A v kakyh igrah sut ili byli gildije?
- Tajny Sloupoklendam - uvěrjeno rěkla Astra.
- A Epoha Zločinstv? A Kameni Prěobraženij? Astra, ty zaisto ne pametaš jih? - prodolžila Lina, dopoka imajuči naděju uvideti u opekunky hot kaky-nebud, nekaky, prosvět na bytstvo tyh igr i Astra sama v njih igrala zajedno s njej.
- Lina, daže koli te igry i nekogda jestvovali, ne imaje se smysl jih pametati, zato čto nove igry lěpje da duže interesněje, - miritelno skazala Astra. Ona vsegda nahodila čto odpovědeti, kogda mladica dostavala tu temu.
- Da za čto Legendy Gunganije interesněje než Kameni Prěobraženij? - ponovo zapytala Lina vo probah elektroničnu pomočnicu pripomněti sobě.
- Ja ne znam ničto o Kamenjah Prěobraženij. Legendy Gunganije dozvolet vam vzeti na sebe rolju vlastnika kraljestva. Prikazyvajte sudbami poddanyh, oglašajte vojny, zahvačajte zemje... - čitala Astra. «Kako by po učebniku», pomyslila Lina, v mig utrativši interes do besědy.
Mladica natisknula prstom na ikonku novoj igry, ktora už javila se na pracovom stolu (desktopu). Na ekranu javilo se soobčenje: «Roditeljska kontrola: domašnje zadanje ne izpolnjeno».
Vozdohnuvši, ona izpytala započeti Legendy Gunganije, no rezultat ne izměnil se.
Mladica stisknula zuby.
- Lina, stal čas učiti pouky, - povtorila za planšetom Astra, kako by ne videča zlosti podopečnoj.
Lina, koliko imala sil, udarila pestom po podlakotniku (podlakotnik byl tvrdy, na jej očah na mig javili se solzy) i, tiho revuča, tegnula se do ikonky ranca, rukzaka, na displeju. Sporiti naprazdno - bezdušna mašina ne bude dati jej ni poigrati, ni pogleděti animovane filmy. O tom, da by idti da prohoditi se, ne bylo rěči - bez dozvolenja mamy dver ju ne bude izpustiti.
- Lina, koli hčeš, dopoka ja budu igrati zaměsto te. Ne hčeš prěnesti progres v Tajny Sloupoklenda? - ponovno raznesl se spokojny glas opekunky.
- Razuměje se, hoču! Hvala, Astra, - vozkliknula učenica, časom zabezpametavši o zlosti. Da pouky bylo nemnogo. Brzo prokliknuvši zadanja po matematikě da rodnomu jezyku, ona gestom smahnula aplikaciju iz ekrana i natisknula na ikonku Tajn Sloupoklenda. Ogleděvši ekran, ona uvěrila se, čto čest progresa zaisto prěšla iz staroj igry. Pomočnica uspěla upravjati i razdala nužne prikazy, nakazy, za razvitje krěposti, tvrdži. Jednako čekati dvě sedmice, dopoka budut sbudovane usiljenja, Lina sovsim ne htěla, da i vojsko povinno zapolniti, dopoka nikto ne pokušal atakovati bezzaščitny zamok.
Obradovavši se, čto ne uspěla kupiti kristaly v staroj igrě, mladica iztratila vse dostupne jej groši na zlate monety.
Oddavajuči ukazanja, Lina zamyslila se. Legendy Ganganije nikogda jej silno ne prijali se - v njih bylo velmi malo možnostij, a progres byl silno medly, daže črěz groše. Da vo koncu ona probyla v toj igrě bez malogo godinu. Črěz tri dnja igra bude zatvorjena, i ona ne bude mogti obgovoriti ju s Astroju. Tata rěkl, čto ranje igry ne zatvarjali se, i daže pokazyval něktore na starom kompjuteru v svojem kabinetu. Lině oni viděli se trudnymi i nudnymi, dosadnymi - v njih bylo mnogo teksta, velmi malo podkazok, za izměnjenjami povinno bylo gleděti samostojno, bez uvědomjenij, prědmety da groše trěba bylo iskati v razměšanyh labirintah, a neprijatelj poněkogda napadl iznenada. Ne bylo možnosti črez kristaly ili zlato propustiti neinteresne momenty ili usiliti armiju, kako v sovrěmennyh, sučasnyh igrah.
Zanurjena v igru da razmysljenja, Lina ne primětila, vhodna dver odkryla se, vpuščajuči někogo.
- Zvězdočka, ja prišla! - raznesl se neznajemy glas iz koridora. Mladica vskočila iz divana, nastrašivši se. Takogo nikogda ranje ne bylo - dver propuščala toliko ju, mamu da tatu. Lina ostražno izglenula v koridor i uviděla tam sovsim neznajemu ženu.
Ta, kako by to bylo obyčno, položila vrěču na šafu i napravila se v salu. Lina, stisknuvši se od užasa, straha, šeptnula:
- Astra, kto to je?
- Lina, ty ne uznavaš svoju mamu? - gladky elektroničny glas glasovogo pomočnika uspokojil, hot i byl sovsim neuměstny v situaciji.
- To ne je moja mama!
- Lina, ty grěšiš se. Ja jesm zapisala te k doktoru na zautra, trěba prověriti, vse li je v poredku u te s pametju.
- Moja mama ne jest taka - ta vysoka, moja mama niže, ta imaje světle vlasy, a moja mama imaje temne, ta imaje... - v toj moment žena vošla v komnatu, pokoje, i zirknula na Linu.
- Mladica, zvězdočka moja, čto stalo se?! - vozkliknula ona.
- Daže oči ta imaje druge! Moja mama imaje sive oči, a ta sinje! I moja mama nikogda ne zvala mene zvězdočkoj! Astra, povtori poslědno poslanje od mamy.
- Poslanje od mamy: «Pozdrav, zvězdočka, ja dnes budu zadržana vo rabotě. Ja jesm prigotovila te kurje, kokoškove, kotlety so pjure, kako ty ljubiš. Ja jesm poprosila Astru razgrěti jih do tvojego prihoda», - glas v zapisu byl glasom toj neznajemoj ženy.
KONEC