% tex2asc-version: 0.1 % % Vergil's Third Eclogue. % % Contributor: Konrad Schroder % % Original publication data: % Greenough, J. B. _Bucolics,_Aeneid,_and_Georgics_Of_Vergil_. % Boston: Ginn & Co., 1900. % Version: 0.01 (Beta), 3 July 1993. % % This file is in the Public Domain. % \input ks_macros.tex \poetrysize \raggedbottom % \centerline{PUBLI VERGILI MARONIS} \centerline{ECLOGA III} \medskip \centerline{\sc MENALCAS \quad DAMOETAS \quad PALAEMON} \bigskip \obeylines\linesbyfive % {\it M.} D{\sc IC} mihi, Damoeta, cuium pecus, an Meliboei? {\it D.} Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon. {\it M.} Infelix o semper, ovis, pecus, ipse Neaeram dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur, hic alienus ovis custos bis mulget in hora, et sucus pecori et lac subducitur agnis. {\it D.} Parcius ista viris tamen obicienda memento: novimus et qui te, transversa tuentibus hircis, et quo---sed faciles Nymphae risere---sacello. {\it M.} Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis que mala vitis incidere falce novellas. {\it D.} Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum fregisti et calamos quae tu, perverse Menalca, et cum vidisti puero donata, dolebas, et si non aliqua nocuisses, mortuus esses. {\it M.} Quid domini faciant, audent cum talia fures! non ego te villi Damonis, pessime, caprum excipere insidiis, multum latrante Lycisca? et cum clamarem: `Quo nunc se proripit ille? Tityre, coge pecus,' tu post carecta latebas. {\it D.} An mihi cantando victus non redderet ille quem mea carminibus meruisset fistula caprum? Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon ipse fatebatur, sed reddere posse negabat. {\it M.} Cantando tu illum, aut umquam tibi fistula cera iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas stridenti miserum stipula disperdere carmen? {\it D.} Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim experiamur? Ego hanc vitulam---ne forte recuses, bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus--- depono: tu dic, mecum quo pignore certes. {\it M.} De grege non ausim quicquam deponere tecum. Est milli namque domi pater, est iniusta noverca; bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos. Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius, insanire libet quoniam tibi, pocula ponam fagina, caelatum divini opus Alcimedontis; lenta quibus torno facili superaddita vitis diffusos hedera vestit pallente corymbos: in medio duo signa, Conon, et---quis fuit alter, descripsit radio totum qui gentibus orbem, tempora quae messor, quae curvus arator haberet? Necdum illis labra admovi, sed condita servo. {\it D.} Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, et molli circum est ansas amplexus acantho, Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis. Necdum illis labra admovi, sed condita servo: si ad vitulam spectas, nihil est quod pocula laudes. {\it M.} Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque vocari audiat haec tantum---vel qui venit ecce Palaemon efficiam posthac ne quemquam voce lacessas. {\it D.} Quin age, si quid habes, in me mora non erit ulla, nec quemquam fugio: tantum, vicine Palaemon, sensibus haec imis, res est non parva, reponas. {\it P.} Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba: et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos, nunc frondent silvae, nunc formosissimus annus. Incipe, Darmoeta; tu deinde sequere Menalca: alternis dicetis; amant alterna Camenae. {\it D.} Ab Iove principium, Musae; Iovis omnia plena: ille colit terras, illi mea carmina curae. {\it M.} Et me Phoebus amat; Phoebo sua semper apud me munera sunt, lauri et suave rubens hyacinthus. {\it D.} Malo me Galatea petit, lasciva puella, et fugit ad salices, et se cupit ante videri. {\it M.} At mihi sese offert ultro, meus ignis, Amyntas, notior ut iam sit canibus non Delia nostris. {\it D.} Parta meae Veneri sunt munera: namque notavi ipse locum, a\"eriae quo congessere palumbes. {\it M.} Quod potui, puero silvestri ex arbore lecta aurea mala decem misi; cras altera mittam. {\it D.} O quotiens et quae nobis Galatea locuta est! partem aliquam, venti, divom referatis ad auris! {\it M.} Quid prodest, quod me ipse animo non spernis, Amynta. dum tu sectaris apros, ego retia servo? {\it D.} Phyllida mitte mihi: meus est natalis, Iolla; cum faciam vitula pro frugibus, ipse venito. {\it M.} Phyllida amo ante alias; nam me discedere flevit, et longum `formose, vale, vale,' inquit, `Iolla.' {\it D.} Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres. arboribus venti, nobis Amaryllidis irae. {\it M.} Dulce satis umor, depulsis arbutus haedis, lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas. {\it D.} Pollio amat nostram, quamvis est rustica, Musam: Pierides vitulam lectori pascite vestro. {\it M.} Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum, iam cornu petat et pedibus qui spargat arenam. {\it D.} Qui te, Pollio, amat, veniat quo te quoque gaudet: mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum. {\it M.} Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Maevi, atque idem iungat vulpes et mulgeat hircos. {\it D.} Qui legitis flores et humi nascentia fraga, frigidus, O pueri, fugite hinc, latet anguis in herba. {\it M.} Parcite, oves, nimium procedere; non bene ripae creditur; ipse aries etiam nunc vellera siccat. {\it D.} Tityre, pascentes a flumine reice capellas: ipse ubi tempus erit, omnis in fonte lavabo. {\it M.} Cogite ovis, pueri; si lac praeceperit aestus, ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis. {\it D.} Heu, heu, quam pingui macer est mihi taurus in ervo! Idem amor exitium est pecori pecorisque magistro. {\it M.} His certe neque amor causa est; vix ossibus haerent. nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos. {\it D.} Dic, quibus in terris---et eris mihi magnus Apollo--- tris pateat caeli spatium non amplius ulnas. {\it M.} Dic, quibus in terris inscripti nomina regum nascantur flores, et Phyllida solus habeto. {\it P.} Non nostrum inter vos tantas componere lites. Et vitula tu dignus, et hic, et quisquis amores aut metuet dulces, aut experietur amaros. Claudite iam rivos, pueri, sat prata biberunt. \bye